Endonezya ve Türkiye birlikte dünyadaki Müslüman nüfusun neredeyse beşte birini oluşturmaktadır. Demokratikleşmenin çok önemli olduğu her iki ülkede, bu olgu bir kaç yıl boyunca methedilmiş olsa da an itibari ile bu ülkelerdeki son gelişmelerin bu şekilde ilerleyip ilerlemediğinin bilimsel olarak araştırılması gerektiği ön plana çıkarmaktadır. Endonezya’da oligarşik yapısal ilişkiler ve artan dini hoşgörüsüzlük demokrasiyi baltalarken, ulusal ve bazı uluslararası gözlemciler ise Türkiye’nin de otoriterleşme sürecinin çeşitli aşamalarından geçtiğini ifade etmektedir.
Söz konusu bilimsel çalışma karşılaştırmalı ve transnasyonal bir perspektif ile; mevcut dini, ekonomik ve politik elitler arasındaki işbirliğinin ve rekabetin şuanki demokratik durgunluğu ve/veya düşüşü nasıl etkilendiğini araştırmaktadır. Endonezya ve Türkiye’deki siyasal sistemlerde yaşanan söz konusu güncel gelişmeleri ve değerlendirmeleri destekleyen demokrasi anlayışları nelerdir? sorusu bu noktada proje için önem arz etmektedir.
Söz konusu proje, mülakat, etnografya ve medya analizine dayanarak bu ülkelerdeki, aynı anda artan özelleştirmenin ve kamu harcama trendlerini anlamanın yanı sıra bunların, bu iki devletin yeniden yapılanmalarını nasıl etkilediğini de göstermeyi amaçlamaktadır. Böylelikle genel olarak proje, alan çalışmları ve siyaset bilimi arasındaki boşluğu doldurmakla kalmayıp, batı merkezli literatürde tartışması çokça devam eden liberal demokrasinin “krizi” hakkında da yeni perspektifler sunmaktadır.